۲۴۵ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۶۰۲

در دل به جز از خدا نگنجد
چون او گنجد هوا نگنجد

دل خلوت خاص حضرت اوست
بیگانه و آشنا نگنجد

مائیم و نگار خوش کناری
مویی به میان ما نگنجد

سلطان عشقست و عقل درویش
در مجلس شه گدا نگنجد

دردی دارم دوا ندارد
با درد چنین دوا نگنجد

چون نیست به جز یکی که گوید
درد خود گنجد و یا نگنجد

خوش خم میست نعمت الله
در جام جهان نما نگنجد
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۶۰۱
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۶۰۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.