۳۱۶ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۲۰۳۴

ای دل زِ شاهِ حوران، یا قبلهٔ صَبوران
کُن شُکر با شَکوران، تو فِتْنه را مَشوران

من مَردِ فِتْنه جویَم، من تَرکِ این نگویم
من دست ازو نَشویَم، تو فِتْنه را مَشوران

سَرخَیلِ‌‌ بی‌دلانَم، استادِ مَنْبِلانَم
من عاشقِ فُلانَم، تو فِتْنه را مَشوران

از من مَپُرس چونَم، می‌بین که غَرقِ خونَم
این هم نه‌‌ام، ‌‌فُزونَم، تو فِتْنه را مَشوران

من رُستمَم و روحَم، طوفانِ قومِ نوحَم
سَرمَستِ آن صَبوحَم، تو فِتْنه را مَشوران

تو نَقْش را نخوانی، زیرا دَرین جهانی
تا این قَدَر بِدانی، تو فِتْنه را مَشوران
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۰۳۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۰۳۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.