هوش مصنوعی: این متن به توصیف لطف و کرم ساقی (معمولاً اشاره به خداوند یا معشوق) می‌پردازد که در میخانه‌ای معنوی را به روی شاعر گشوده و حقایق جهان را به او نشان داده است. عشق به ساقی در دل شاعر شعله‌ور است و این عشق بی‌دود و خالص توصیف شده است. متن با تأکید بر یگانگی خداوند و عنایت همیشگی او به بندگانش پایان می‌یابد.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عرفانی و مذهبی عمیق است که درک آن ممکن است برای سنین پایین دشوار باشد. همچنین، استفاده از استعاره‌هایی مانند 'میخانه' و 'ساقی' نیاز به سطحی از بلوغ فکری برای تفسیر صحیح دارد.

غزل شمارهٔ ۶۷۹

لطف ساقی بسی کرم فرمود
در میخانه ای به ما بگشود

هر چه در غیب و در شهادت بود
بود و نابود را به ما بنمود

جام گیتی نما هویدا کرد
می خمخانه را به ما پیمود

آتش عشق اوست در دل ما
خوش بود آتشی چنین بی دود

هو هو لا اله الا هو
لیس فی الدار غیره موجود

از ازل تا ابد عنایت او
بود با بندگان و خواهد بود

نعمت الله حریف و ساقی او
هر که آمد به بزم ما آسود
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۶۷۸
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۶۸۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.