هر که بر خاک راه او افتاد
بد مگویش که او نکو افتاد

به هوائی که خاک راه افتاد
رند سرمست کو به کو افتاد

بت من پرده را ز رو برداشت
بنده سجده کنان برو افتاد

عشق مستانه در خروش آمد
عقل مسکین به گفتگو افتاد

آفتاب جمال رو بنمود
مه هلالی شد و دو تو افتاد

هر که چون ما فتاد در دریا
غرقه گردید و سو به سو افتاد

نعمت الله فتاد مست و خراب
نظری کن ببین که چو افتاد