شب که جهان است پُر از لولیان
زُهره زَنَد پَردهٔ شَنْگولیان

بینَد مِرّیخ که بَزم است و عیش
خَنجَر و شمشیر کُند در میان

ماه فَشانَد پَرِ خود چون خُروس
پیش و پَسَش اَخْتَرْ چون ماکیان

دیدهٔ غَمّاز بِدوزَد فَلَک
تا که گواهی نَدَهَد بر کیان

خُفته گروهیّ و گروهی به صید
تا کِه کُند سود و کِه دارد زیان

پنج و شش است امشبْ مُهره‌یْ قِمار
سُست مَیَفکَن لبْ چون ناشیان

جامِ بَقا گیر و بِهِل جامِ خواب
پَرده بُوَد خواب و حِجابِ عِیان

ساقیِ باقی‌‌ست خوش و عاشقان
خاکِ سِیَه بر سَرِ این باقیان

زَهر از آن دستِ کَریمَش بِنوش
تا که شوی مِهْتَرِ حَلْواییان

عشقِ چو مَغز است جهانْ هَمچو پوست
عشقْ چو حَلْوا و جهانْ چون تیان

حَلْقِ من از لَذَّتِ حَلْوا بِسوخت
تا نکُنم حِلْیهٔ حَلْوا بیان

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir