هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی و عاشقانه است که به توصیف جمال و کمال معشوق (احتمالاً الهی) می‌پردازد. شاعر با استفاده از تصاویر زیبا و استعاره‌های غنی، عظمت و زیبایی معشوق را توصیف می‌کند که جهان را منور ساخته و همه موجودات مظهر اسماء او هستند. همچنین، به مفاهیمی مانند عشق، جود و بخشش، وحدت وجود، و مقام انسان در عالم اشاره دارد.
رده سنی: 16+ این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن برای مخاطبان جوان‌تر دشوار است. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و اصطلاحات خاص ادبیات عرفانی نیاز به سطحی از بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات کلاسیک دارد.

غزل شمارهٔ ۱۳۸۲

آفتاب حسن او عالم منور ساخته
نقش عالم از مثال خود مصور ساخته

در میان دایره خوش خط موهومی کشید
صورت قوسین از آن معنی محور ساخته

جملهٔ اعیان عالم مظهر اسماء اوست
عین هر فردی به انعامی مقرر ساخته

یک الف بنوشت و هفت آیت از آن آمد پدید
هفت هیکل حافظ این هفت کشور ساخته

جود او مجموع موجودات را داده وجود
خاک را کرده نظر آن خاک را زر ساخته

خوش حبابی در محیط عشق او پیدا شده
قبه‌ای بر روی آب از عین ما بر ساخته

صورت و معنی عالم جمع کرده در یکی
و آن یکی در دو جهان سلطان و سرور ساخته

در میان آب بنشستیم در دریای عشق
عین ما از آب روی داده خوشتر ساخته

گنج پنهان بود پیدا کرد‌ه‌ است بر بینوا
پادشاه از لطف خود با بینوا در ساخته

اسم اعظم نعمت‌اللّه را عطا کرده به من
بنده‌ای را سیدی در بحر و در بر ساخته
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۳۸۱
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۳۸۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.