هوش مصنوعی:
شاعر در این شعر احساسات غم‌انگیز و اندوه‌بار خود را با تصاویری مانند بوتیمار مجروح، دریاچه‌ی شب، کاج‌های پیر تاریک و غروب شوم بیان می‌کند. او از خستگی، تاریکی و احساس تنهایی سخن می‌گوید و به پیمبرهای سرگردان نیکی اشاره می‌کند که در گذرگاهی از عافیت مهجور قرار دارند. شاعر با تکرار حرکاتی مانند کشیدن پای در غم‌خانه و دست بر پیشانی، عمق ناامیدی و درماندگی خود را نشان می‌دهد.
رده سنی:
16+
متن حاوی مضامین عمیق غم و اندوه، تنهایی و ناامیدی است که درک آن برای مخاطبان جوان‌تر ممکن است دشوار باشد. همچنین، اشاره به زندان و شرایط سخت روحی نیاز به بلوغ فکری و عاطفی دارد.
کاج
به ابوالفضل نجفی
همچو بوتیمارِ مجروحی ــ نشسته بر لبِ دریاچه‌ی شب ــ می‌خورَد اندوه
شامگاه
اندیشناک و خسته و مغموم.
کاج‌های پیر تاریکند و در اندیشه‌ی تاریک.
من غمین و خسته و اندیشناکم چون غروبِ شوم.
من چنان
چون کاج‌های پیر
تاریکم که پنداری
دیرگاهی هست
تا خورشید
بر جانم نتابیده‌ست.
می‌کشم بی‌نقشه
در غم‌خانه‌ی خود
پای
می‌کشم بی‌وقفه
بر پیشانیِ خود
دست...
□
«ــ ای پیمبرهای سرگردانِ نیکی!
ای پیمبرهای
بی‌تکفیرِ
بی‌زنجیرِ
بی‌شمشیر!
در گذرگاهی چنین از عافیت مهجور،
بی‌کتابی اندر آن از دوزخی سوزان حکایت‌های رعب‌انگیز،
پرچمِ محزونِتان را
سخت
دور می‌بینم که باد افتاده باشد روزی اندر سینه‌ی مغرور!
زهرِ رنج از ناتوانی‌های معصومانه‌تان در دل،
همچو بوتیمار
بر لبِ دریاچه‌ی شب می‌خورم اندوه.
آنچنان چون کاجِ پیری پُرغبارم من، که گویی دیرگاهی رفته کز ابری
نم‌نمی باران نباریده‌ست.
می‌کشم
بی‌نقشه
در غم‌خانه‌ی خود پای...
می‌کشم
بی‌وقفه
بر پیشانیِ خود دست...
۱۳۳۶
زندانِ موقت
همچو بوتیمارِ مجروحی ــ نشسته بر لبِ دریاچه‌ی شب ــ می‌خورَد اندوه
شامگاه
اندیشناک و خسته و مغموم.
کاج‌های پیر تاریکند و در اندیشه‌ی تاریک.
من غمین و خسته و اندیشناکم چون غروبِ شوم.
من چنان
چون کاج‌های پیر
تاریکم که پنداری
دیرگاهی هست
تا خورشید
بر جانم نتابیده‌ست.
می‌کشم بی‌نقشه
در غم‌خانه‌ی خود
پای
می‌کشم بی‌وقفه
بر پیشانیِ خود
دست...
□
«ــ ای پیمبرهای سرگردانِ نیکی!
ای پیمبرهای
بی‌تکفیرِ
بی‌زنجیرِ
بی‌شمشیر!
در گذرگاهی چنین از عافیت مهجور،
بی‌کتابی اندر آن از دوزخی سوزان حکایت‌های رعب‌انگیز،
پرچمِ محزونِتان را
سخت
دور می‌بینم که باد افتاده باشد روزی اندر سینه‌ی مغرور!
زهرِ رنج از ناتوانی‌های معصومانه‌تان در دل،
همچو بوتیمار
بر لبِ دریاچه‌ی شب می‌خورم اندوه.
آنچنان چون کاجِ پیری پُرغبارم من، که گویی دیرگاهی رفته کز ابری
نم‌نمی باران نباریده‌ست.
می‌کشم
بی‌نقشه
در غم‌خانه‌ی خود پای...
می‌کشم
بی‌وقفه
بر پیشانیِ خود دست...
۱۳۳۶
زندانِ موقت
۱۳۰۰
حمایت مالی از گوهرین
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:ماهی
گوهر بعدی:پُل ِ الله‌وردی‌خان
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
