هوش مصنوعی: شاعر در این شعر از محدودیت‌های زندگی و ناکامی‌هایش می‌گوید. او از بهار و زیبایی‌های آن محروم شده و احساس می‌کند قفس (نماد محدودیت) باغ زندگی را پژمرده کرده است. سپس آرزوی رهایی و وحدت با خاک را بیان می‌کند، همان‌گونه که عشق را پرستش می‌کنیم. او می‌خواهد بدون هیچ حجابی با خاک عاشقانه درآمیزد.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه، همراه با حس اندوه و ناکامی، ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، تمایل به وحدت با خاک و مرگ می‌تواند برای سنین پایین سنگین باشد.

درآمیختن

مجال
بی‌رحمانه اندک بود و
واقعه
سخت
نامنتظر.

از بهار
حظِّ تماشایی نچشیدیم،
که قفس
باغ را پژمرده می‌کند.



از آفتاب و نفس
چنان بریده خواهم شد
که لب از بوسه‌ی ناسیراب.
برهنه
بگو برهنه به خاکم کنند
سراپا برهنه
بدانگونه که عشق را نماز می‌بریم، ــ
که بی‌شایبه‌ی حجابی
با خاک
عاشقانه
درآمیختن می‌خواهم.

دی‌ماه ۱۳۵۱

این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:محاق
گوهر بعدی:اشارتی
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.