هوش مصنوعی: متن به دو بخش اصلی تقسیم می‌شود. در بخش اول، راوی ادعا می‌کند که جهان را آفریده و این کار را با اعجاز و الگوی شخصی خود انجام داده است. در بخش دوم، راوی توضیح می‌دهد که محراب و کتابی برای پرستش ندارد، زیرا پرستش او «برخوردار بودن» و زبانش «امکان سرودن» است. او خود را بدون منیت توصیف می‌کند و بیان می‌کند که در دیگران جریان دارد. متن با اشاره به معجزه و عشوه پایان می‌یابد.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی است که ممکن است برای خوانندگان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از زبان شاعرانه و انتزاعی نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه‌ی ادبی دارد.

جهان را که آفريد

«ــ جهان را که آفرید؟»

«ــ جهان را؟
من
آفریدم!
بجز آن که چون من‌اش انگشتانِ معجزه‌گر باشد
که را توانِ آفرینشِ این هست؟

جهان را
من آفریدم.»

«ــ جهان را
چگونه آفریدی؟»

«ــ چگونه؟
به لطفِ کودکانه‌ی اعجاز!

به جز آن که رؤیتی چو من‌اش باشد
(تعادلِ ظریفِ یکی ناممکن
در ذُروه‌ی امکان)
که را طاقتِ پاسخ گفتنِ این هست؟

به کرشمه دست برآورده
جهان را
به اُلگوی خویش
بریدم.»



مرا اما محرابی نیست،
که پرستشِ من
همه
«برخورداربودن» است.
مرا بر محرابی کتابی نیست،
که زبانِ من
همه
«امکانِ سرودن» است.
مرا بر آسمان و زمین
قرار
نیست
چرا که مرا
مَنیّتی در کار نیست:
نه منم من.
به زبانِ تو سخن می‌گویم
و در تو می‌گذرم.

فرصتی تپنده‌ام در فاصله‌ی میلاد و مرگ
تا معجزه را
امکانِ عشوه
بردوام مانَد.

۳ تیرِ ۱۳۶۲

این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:پیغام
گوهر بعدی:نمي‌توانم زيبا نباشم
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.