هوش مصنوعی:
این متن شعری است که در آن شاعر به خودش یادآوری می‌کند که همان کسی است که مخاطب را آفریده و پرورانده است. او از عشق بی‌ریایش به مخاطب می‌گوید، عشقی که او را گرفته، آزاد کرده، نگه داشته و برپا داشته است. در نهایت، شاعر با غرور به پای مخاطب سر می‌نهد و تأکید می‌کند که او را می‌شناسد و می‌داند که همان است.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم عمیق فلسفی و عاطفی است که درک آن برای مخاطبان جوان‌تر ممکن است دشوار باشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد.
حوای دیگر
می‌شناسی ــ به خود گفته‌ام ــ
همانم که تو را سُفته‌ام
بسی پیش از آنکه خدا را تنهایی آدمکش بر سرِ رحم آرد:
بسی پیش از آن که جانِ آدم را
پوک‌ترین استخوانِ تنش همدمی شود بُرَنده
جامه به سیب و گندم بَردَرنده
ازراه‌دربَرنده
یا آزادکننده به گردنکشی. ــ
غضروف‌پاره‌ی جُداسری.
□
می‌شناسی ــ به خود گفته‌ام ــ
همانم که تو را ساخته‌ام تو را پرداخته‌ام
غَرّه‌سرترین و خاکسارترین. ــ
مهری بی‌داعیه به راهت آورد
گرفت‌ات
آزادت کرد
بازت داشت
بر پایت داشت
و آنگاه
گردن‌فراز
به پای غرورآفرینَت سر گذاشت.
□
می‌شناسی، می‌دانم همانم.
۵ شهریورِ ۱۳۶۸
خانه‌ی دهکده
همانم که تو را سُفته‌ام
بسی پیش از آنکه خدا را تنهایی آدمکش بر سرِ رحم آرد:
بسی پیش از آن که جانِ آدم را
پوک‌ترین استخوانِ تنش همدمی شود بُرَنده
جامه به سیب و گندم بَردَرنده
ازراه‌دربَرنده
یا آزادکننده به گردنکشی. ــ
غضروف‌پاره‌ی جُداسری.
□
می‌شناسی ــ به خود گفته‌ام ــ
همانم که تو را ساخته‌ام تو را پرداخته‌ام
غَرّه‌سرترین و خاکسارترین. ــ
مهری بی‌داعیه به راهت آورد
گرفت‌ات
آزادت کرد
بازت داشت
بر پایت داشت
و آنگاه
گردن‌فراز
به پای غرورآفرینَت سر گذاشت.
□
می‌شناسی، می‌دانم همانم.
۵ شهریورِ ۱۳۶۸
خانه‌ی دهکده
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:پرتوی که می‌تابد از کجاست؟
گوهر بعدی:ای کاش آب بودم...
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
