هوش مصنوعی:
متن بالا یک شعر یا قطعه ادبی است که با تصاویر و استعاره‌های مختلف، احساس تنهایی، گسست و جستجو را بیان می‌کند. عناصر طبیعت مانند آب، سیب، زنجره، سنگ، زنبور، آیینه و دریا به‌کار رفته‌اند تا حس جدایی و پرسش‌های فلسفی را منتقل کنند. در پایان، با آمدن «او»، حس امید یا تغییر القا می‌شود.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم انتزاعی و استعاری است که درک آن برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال دشوار است. همچنین، مضامین فلسفی و عرفانی آن برای مخاطبان با درک ادبی بالاتر مناسب‌تر است.
شکپوی
بر آبی چین افتاد ،سیبی به زمین افتاد.
گامی ماند. زنجره خواند.
همهمه ای : خندید. بزمی بود، برچیدند.
خوابی از چشمی بالا رفت. این رهرو تنها رفت ، بی ما رفت.
رشته گسست: من پیچم، من تابم. کوزه شکست: من آبم.
این سنگ ، پیوندش با من کو ؟ آن زنبور ، پروازش تا من کو؟
نقشی پیدا آیینه کجا؟ این لبخند، لب ها کو؟ موج آمد، دریا کو؟
می بویم، بو آمد. از هر سو، های آمد، هو آمد. من رفتم، او آمد، او آمد.
گامی ماند. زنجره خواند.
همهمه ای : خندید. بزمی بود، برچیدند.
خوابی از چشمی بالا رفت. این رهرو تنها رفت ، بی ما رفت.
رشته گسست: من پیچم، من تابم. کوزه شکست: من آبم.
این سنگ ، پیوندش با من کو ؟ آن زنبور ، پروازش تا من کو؟
نقشی پیدا آیینه کجا؟ این لبخند، لب ها کو؟ موج آمد، دریا کو؟
می بویم، بو آمد. از هر سو، های آمد، هو آمد. من رفتم، او آمد، او آمد.
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:روانه
گوهر بعدی:شورم را
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
