یاد بگذشته به دل ماند و دریغ
نیست یاری که مرا یاد کند

دیده ام خیره به ره ماند و نداد
نامه ای تا دل من شاد کند




خود ندانم چه خطایی کردم
که ز من رشته الفت بگسست

در دلش جایی اگر بود مرا
پس چرا دیده ز دیدارم بست




هر کجا می نگرم ، باز هم اوست
که به چشمان ترم خیره شده

درد عشقست که با حسرت و سوز
بر دل پر شررم چیره شده




گفتم از دیده چو دورش سازم
بی گمان زودتر از دل برود

مرگ باید که مرا دریابد
ورنه دردیست که مشکل برود




تا لبی بر لب من می لغزد
می کشم آه که کاش این او بود

کاش این لب که مرا می بوسد
لب سوزندهٔ آن بدخو بود




می کشندم چو در آغوش به مهر
پرسم از خود که چه شد آغوشش

چه شد آن آتش سوزنده که بود
شعله ور در نفس خاموشش




شعر گفتم که ز دل بر دارم
بار سنگین غم عشقش را

شعر ، خود جلوه ای از رویش شد
با که گویم ستم عشقش را




مادر ، این شانه ز مویم بردار
سرمه را پاک کن از چشمانم

بکن این پیرهنم را از تن
زندگی نیست بجز زندانم




تا دو چشمش به رخم حیران نیست
به چکار آیدم این زیبایی

بشکن این آینه را ای مادر
حاصلم چیست ز خودآرایی




در ببندید و بگویید که من
جز از او همه کس بگسستم

کس اگر گفت چرا ؟ باکم نیست
فاش گویید که عاشق هستم




قاصدی آمد اگر از ره دور
زود پرسید که پیغام از کیست

گر از او نیست ، بگویید آن زن
دیر گاهیست ، در این منزل نیست

«فروغ فرخزاد»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir