تا نهان سازم از تو بار دگر
راز این خاطر پریشان را

می کشم بر نگاه ناز آلود
نرم و سنگین حجاب مژگان را




دل گرفتار خواهشی جانسوز
از خدا راه چاره می جویم

پارساوار در برابر تو
سخن از زهد و توبه می گویم




آه ... هرگز گمان مبر که دلم
با زبانم رفیق و همراهست

هر چه گفتم دروغ بود ، دروغ
کی تو را گفتم آنچه دلخواهست




تو برایم ترانه می خوانی
سخنت جذبه ای نهان دارد

گوئیا خوابم و ترانهٔ تو
از جهانی دگر نشان دارد




شاید این را شنیده ای که زنان
در دل (آری) و (نه) به لب دارند

ضعف خود را عیان نمی سازند
راز دار و خموش و مکّارند




آه ، من هم زنم ، زنی که دلش
در هوای تو می زند پر و بال

دوستت دارم ای خیال لطیف
دوستت دارم ای امید محال

«فروغ فرخزاد»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir