هوش مصنوعی:
شاعر از رفتن معشوقه‌اش که مانند شمع دل‌افروز و گوهر یکدانه بود، ابراز اندوه می‌کند. او خود را مانند باغ خزان‌زده و صدف خالی توصیف می‌کند که پس از رفتن معشوقه‌اش تهی شده است.
رده سنی:
16+
متن دارای مضامین عاشقانه و احساسی عمیق است که درک آن برای نوجوانان و بزرگسالان مناسب‌تر است. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و تشبیه‌های پیچیده ممکن است برای کودکان قابل فهم نباشد.
شمارهٔ ۳۷ - پروانه
آن شمع دل‌افروز من از خانهٔ من رفت
پروای گلم نیست که پروانهٔ من رفت
دارم صدف‌آسا کف خالی و لب خشک
تا ازکفم آن گوهر یکدانهٔ من رفت
چون باغ خزان دیده ز پیرایه فتادم
زبن شاخه پرگل که زگلخانهٔ من رفت
پروای گلم نیست که پروانهٔ من رفت
دارم صدف‌آسا کف خالی و لب خشک
تا ازکفم آن گوهر یکدانهٔ من رفت
چون باغ خزان دیده ز پیرایه فتادم
زبن شاخه پرگل که زگلخانهٔ من رفت
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۳
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۳۶ - گل سرخ
گوهر بعدی:شمارهٔ ۳۸ - خطاب به شاه
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
