زمانه به قصد دلم بی‌درنگ
گشاید ز غم تیرهای خدنگ

نشان ساخته زآن دل خون‌فشان
زند تیرها راست بر یک نشان

نشاند سر اندر بن یکدگر
کز آن تیرها نیزه سازد مگر

ز بیداد مردم بنالم به زار
بگریم به مانند ابر بهار

گرم خون ز مژگان ببارد رواست
کزین مردمانم به دل زخم‌هاست

ز مژگان گرم اشگ تا دامن است
مپندار کان اشک چشم من است

بود جان شیرین من بی‌گمان
چکان از سر پنجهٔ مردمان