چهار کار دژآگاهی (‌نادانی‌) و دشمنی و بدی با تن خود کردن است: یکی پادیاوندی (‌یعنی‌: زبردستی و زورمندی‌) نمودن‌، دیگر درویش متکبر که با مردی توانگر نبرد آورد، دیگ‌ر مرد پیر ریژخوی که زنی برنا به زنی گیرد و دیگر مرد گشن (‌جوان‌) که زنی پیر به زنی کند.

دژآگه چهار است کز خوی بد
کند دشمنی با تن و جان خود

یکی «پادیاوند» مردم گزای
به‌ هر کار و هر چیز زور آزمای

دگر نره دروبش با داروبرد
که با مهتر از خویش جوید نبرد

سه دیگر کهن سالهٔ ریژخوی
که هنگام ییری شود جفت ‌جوی

کرا پیر سر هست جفت جوان
بود دشمن خویشتن بی گمان

چهارم جوانی که جوید زنی
شود جفت پیره‌زن ربمنی

جوانی که خسبد بر پیره‌زن
بود بی گمان دشمن خوبشتن

«ملک‌الشعرای بهار»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir