مردم دوستی از بنیک منشی (‌یعنی هواداری اصول‌) و خوب‌خیمی (‌یعنی خوش‌خویی‌) از خوب ایواژی (آراستگی‌) بتوان دانست‌.
قسمت اخیر را طور دیگر هم می‌توان معنی کرد: خوش‌اخلاقی مردم را از خوش‌سخنی و آهنگ گفتار (آواز)‌شان می‌توان دانست‌.

سر خوی‌ها، مردمان دوستی‌است
نگر تا خداوند این خوی کیست

کسی کش منش ره به‌بنیاد داشت
بن و بیخ کار جهان یاد داشت

جهان است پیشش یکی خانه‌ای
نبیند در آن خانه بیگانه‌ای

همه مردمان بستگان ویند
زن و مرد پیوستگان ویند

بجوید دلش مهر برنا و پیر
که از مهر پیوند نبود گریز

به خوی خوش مردم و رازشان
توان راه بردن از آوازشان