هوش مصنوعی:
این شعر از البرز سالخورده به عنوان نمادی از ایران باستان و غرور فرسوده‌ی آن یاد می‌کند. البرز در رنج و افسردگی به سر می‌برد، از سپهر (سرنوشت یا زمان) رنجیده و نگاهش را از ماه و مهر (نمادهای زیبایی و روشنایی) برگردانده است. او به زیر پای خود می‌نگرد و قومی ستم‌کشیده، پریشان و تیره‌روز را می‌بیند که در چنگال ظلم و فریب گرفتار شده‌اند. این قوم که روزگاری سرفراز و غرورآفرین بود، اکنون پراکنده، ناتوان و دربند نیازهای اولیه است. البرز در اندوه خود به گذشته‌های دور می‌نگرد و امیدوار است که ناجی‌ای مانند رستم، کاوه یا بهرام ظهور کند تا مردم را از این وضعیت نجات دهد. شعر با پرسش‌های البرز درباره آینده و امید به رهایی پایان می‌یابد.
رده سنی:
16+
متن دارای مضامین عمیق اجتماعی، سیاسی و تاریخی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با مفاهیم نمادین و اسطوره‌ای دارد. همچنین، لحن غمگین و ناامیدانه‌ی شعر ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر سنگین باشد.
البرز
البرز سالخورده، مانند زال زر
موی سپید را
افشانده تا کمر
رنجیده از سپهر
برتافته نگاه خود از روی ماه و مهر
بر زیر پای خویش
می‌افکند نگاه
بر چهره گداخته، سیلاب اشک را
شاید به بیگناهی خود می‌کند گواه
سیمرغ سال‌هاست که از بام قله‌هایش
پرواز کرده است
پرهای چاره‌گر را
همراه برده است
فر هما که بر سر او سایه می‌فکند
اورنگ خویش را به کلاغان سپرده است!
در زیر پای او
قومی ستم کشیده، پریشان و تیره‌روز
در چنگ ناکسان تبهکار کینه‌توز
جان می کند هنوز!
این قوم سرفراز غرورآفرین، دریغ
دیری‌ست کز تهاجم دشمن، فریب دوست!
چون لشکری رها شده، از هم گسیخته!
جمعی به دار شده، جمعی گریخته!
وان همت و غرور فلک‌سای قرن‌ها
بر خاک ریخته!
وین جمع بازمانده گم کرده اصل خویش
خو کرده با حقارت تسلیم
نومید و ناتوان
دربند آب و نان!
البرز سالخورده، افسرده و صبور
جور سپهر را
بر جان دردمندش
هموار می‌کند
گاهی نظر در آینه قرن‌های دور
گاهی گذر به خلوت پندار می‌کند:
- «آیا کدام تندر،
این جمع خفته را
بیدار می کند؟
آیا کدام رستم، افراسیاب را
در حلقه کمند گرفتار می‌کند؟
آیا کدام کاوه، ضحاک را به دار نگونسار می‌کند؟
آیا کدام بهرام، آیا کدام سام،
آیا کدام گمنام...؟»
البرز سالخورده
در پیچ و تاب گردش ایام،
رنجیده از سپهر
برتافته نگاه خود از روی ماه و مهر
بر زیر پای خویش
می افکند نگاه،
تا کی طلایه‌دار رهایی رسد ز راه؟
موی سپید را
افشانده تا کمر
رنجیده از سپهر
برتافته نگاه خود از روی ماه و مهر
بر زیر پای خویش
می‌افکند نگاه
بر چهره گداخته، سیلاب اشک را
شاید به بیگناهی خود می‌کند گواه
سیمرغ سال‌هاست که از بام قله‌هایش
پرواز کرده است
پرهای چاره‌گر را
همراه برده است
فر هما که بر سر او سایه می‌فکند
اورنگ خویش را به کلاغان سپرده است!
در زیر پای او
قومی ستم کشیده، پریشان و تیره‌روز
در چنگ ناکسان تبهکار کینه‌توز
جان می کند هنوز!
این قوم سرفراز غرورآفرین، دریغ
دیری‌ست کز تهاجم دشمن، فریب دوست!
چون لشکری رها شده، از هم گسیخته!
جمعی به دار شده، جمعی گریخته!
وان همت و غرور فلک‌سای قرن‌ها
بر خاک ریخته!
وین جمع بازمانده گم کرده اصل خویش
خو کرده با حقارت تسلیم
نومید و ناتوان
دربند آب و نان!
البرز سالخورده، افسرده و صبور
جور سپهر را
بر جان دردمندش
هموار می‌کند
گاهی نظر در آینه قرن‌های دور
گاهی گذر به خلوت پندار می‌کند:
- «آیا کدام تندر،
این جمع خفته را
بیدار می کند؟
آیا کدام رستم، افراسیاب را
در حلقه کمند گرفتار می‌کند؟
آیا کدام کاوه، ضحاک را به دار نگونسار می‌کند؟
آیا کدام بهرام، آیا کدام سام،
آیا کدام گمنام...؟»
البرز سالخورده
در پیچ و تاب گردش ایام،
رنجیده از سپهر
برتافته نگاه خود از روی ماه و مهر
بر زیر پای خویش
می افکند نگاه،
تا کی طلایه‌دار رهایی رسد ز راه؟
۱۲۲۷
حمایت مالی از گوهرین
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:پرتو تابان
گوهر بعدی:با خون شعرهایم
نظرها و حاشیه ها
ناشناس
۱۴۰۲/۹/۲۷ ۰۸:۰۷
اصلا خوببببببب نيست
