هوش مصنوعی: این متن شعری است که از زبان عاشقی بیان می‌شود که از درد عشق و بیداد معشوق شکایت دارد. شاعر با استفاده از تصاویر شاعرانه مانند خار ناسازگار، پرتو خورشید، جوی خون و بوی پیراهن، احساسات عمیق و رنج‌های خود را بیان می‌کند. همچنین، اشاره‌هایی به مظلومیت و بیدادگری دارد که نشان‌دهنده نارضایتی از وضعیت موجود است.
رده سنی: 16+ متن دارای مضامین عاشقانه عمیق و برخی اشارات به رنج و خون است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر نامفهوم یا سنگین باشد. همچنین، درک کامل تصاویر شاعرانه و مفاهیم انتزاعی آن نیاز به بلوغ فکری دارد.

غزل شمارهٔ ۲۸

خار ناسازست بوی گل به پیراهن ترا
چون زنم گستاخ دست عجز در دامن ترا؟

پرتو خورشید را آیینه رسوا می کند
چون نهان از دیده ها سازد دل روشن ترا؟

بس که سیراب است دامانت ز خون عاشقان
جوی خون گردد، زنم گر دست در دامن ترا

آه مظلومان چه سازد با تو ای بیدادگر؟
کز دل سخت است در زیر قبا جوشن ترا

بس که شد محو تن سیمینت ای یوسف لقا
برنیاید از گریبان بوی پیراهن ترا

برنمی آید کسی با دورباش ناز تو
پرتو خورشید برمی گردد از روزن ترا

بر فقیران بسته ای راه سؤال از سرکشی
بسته برگردد دهان مور از خرمن ترا

زلف را دست نگارین می کند بوسیدنش
بس که خون بی گناهان است بر گردن ترا

برق عالمسوز را تسخیر کردن مشکل است
چون شود صائب به افسون مانع از رفتن ترا؟
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۷
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.