هوش مصنوعی: این شعر از صائب تبریزی، شاعر پرآوازهٔ سبک هندی، با زبانی نمادین و پر از تصاویر شاعرانه، به بیان دردها و رنج‌های عاشقانه و عرفانی می‌پردازد. شاعر با پرسش‌های متعدد از معشوق یا از خود، به نکوهش بی‌توجهی‌ها، رنج‌های ناشی از عشق، و دوری از حقیقت می‌پردازد و در عین حال، مخاطب را به حرکت، تحول و رهایی از قید و بندهای دنیوی دعوت می‌کند.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است و از استعاره‌ها و نمادهای پیچیده استفاده می‌کند که درک آن‌ها به بلوغ فکری و آشنایی نسبی با ادبیات کلاسیک فارسی نیاز دارد. همچنین، برخی از مضامین مانند رنج و جدایی ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر سنگین باشد.

غزل شمارهٔ ۳۶

چشم می پوشی ازان رخسار جان پرور چرا؟
می کنی آیینه را پنهان ز روشنگر چرا

غیرتی کن چون گهر جیب صدف را چاک کن
می خوری سیلی درین دریای بی لنگر چرا

خرده جان می جهد از سنگ بیرون چون شرار
می زنی چندین گره بر روی یکدیگر چرا

صیقلی کن سینه خود را به آه آتشین
می کنی دریوزه نور از مه و اختر چرا

پاره کن زنار جوهر از میان خویشتن
خون مردم می خوری ای تیغ بدگوهر چرا

نیست جای پر فشانی چار دیوار قفس
مانده ای در تنگنای طارم اخضر چرا

بر سپند شوخ، مجمر تنگنای دوزخ است
بر نمی آیی چو بوی عود ازین مجمر چرا

می توانی شد چراغ خلوت روحانیان
می کنی ضبط نفس در زیر خاکستر چرا

آفتاب دولت بیدار بر بالین توست
می شوی با خواب ای بی درد همبستر چرا

نیستی صائب حریف تلخی ایام هجر
جان نمی سازی نثار صحبت شکر چرا؟
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.