هوش مصنوعی: این شعر از صائب تبریزی به رابطه‌ی عاشقانه و پرستش‌گونه‌ی پروانه به شمع می‌پردازد. شمع نماد معشوق و پروانه نماد عاشق است که با وجود خطر نابودی، به سوی معشوق می‌شتابد. شعر از تضادها و پارادوکس‌های عشق سخن می‌گوید: پروانه با وجود ضعف، شمع را حمایت می‌کند، خاکستر پروانه زینت‌بخش شمع است، و عاشق از نگاه تلخ یار هراسی ندارد. شاعر از مفاهیمی مانند فداکاری، عشق بی‌قید و شرط، و زیبایی‌های دردناک عشق سخن می‌گوید.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که درک آن به بلوغ فکری و تجربه‌ی احساسی نیاز دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.

غزل شمارهٔ ۱۱۸۲

شمع را بالین پر، بال و پر پروانه است
بستر آسودگی خاکستر پروانه است

از سپرداری است عاجز گر چه دست رعشه دار
شمع را دست حمایت شهپر پروانه است

گرم برخور با هواداران که حسن شمع را
نیل چشم زخم از خاکستر پروانه است

این ز آتش می گریزد وان بر آتش می زند
شیر با آن زهره داغ جوهر پروانه است

می کند خورشید تابان ذره را اکسیر عشق
گریه شمع از فروغ منظر پروانه است

نیست فکر عاشق سرگشته آن بی باک را
ورنه شمع از هر شراری رهبر پروانه است

پایه عشق گرانقدرست بالاتر ز حسن
شمع با آن سرکشی زیر پر پروانه است

نیست از سو محبت بلبلان را بهره ای
این شراب آتشین در ساغر پروانه است

نیست پروا عاشقان را از نگاه تلخ یار
دود خشک شمع، ریحان تر پروانه است

حسن، فیض آب خضر از عشق صائب می برد
بخت سبز شمع از چشم تر پروانه است
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۱۸۱
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۱۸۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.