هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی و غنایی است که به موضوعاتی مانند عشق، جدایی، غم، ندامت و بیداری معنوی می‌پردازد. شاعر از استعاره‌های مختلف مانند چشم خون‌آلود، گوهر مقصود، آتش خشم و غفلت استفاده کرده است تا احساسات عمیق و پیچیده را بیان کند.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاطفی است که درک آن برای مخاطبان جوان‌تر ممکن است دشوار باشد. همچنین، استفاده از استعاره‌های پیچیده و مفاهیم انتزاعی نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد.

غزل شمارهٔ ۱۲۰۹

دل ز وصل دوست طرف آن چشم خون آلود بست
در صدف از اشک نیسان گوهر مقصود بست

از نگاه خیره چشمان گشت نوخط عارضش
از هجوم مشتری یوسف دکان را زود بست

از بصیرت نیست مرهم کاری داغ جنون
کوردل آن کس که چشم اختر مسعود بست

گر توانی آب زد بر آتش خشم و غضب
می توان گلدسته ها زین آتش نمرود بست

پختگان از خود برون آرند آتش چون چنار
از رگ خامی به آتش خویشتن را عود بست

خواب غفلت کرد عالم را به چشم ما سیاه
در به روی آفتاب این روزن مسدود بست

مستی غفلت نمی خواهد شراب لاله رنگ
تا به کی خواهی حنا بر پای خواب آلود بست؟

تر نخواهد گشت از اشک ندامت چهره اش
هر که صائب چشم خود زین خانه پر دود بست
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۲۰۸
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۲۱۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.