هر که از درد طلب شکوه کند نامردست
عشق دردی است که درمان هزاران دردست

کثرت خلق به وحدت نرساند نقصان
که علم غوطه به لشکر زده است و فردست

مهر و مه نور دهد تا نظر ما بیناست
چرخ در گرد بود تا سر ما در گردست

کوچه گردان جنون موج سرایی دارند
عشرت روی زمین رزق بیابانگردست

جرم ابنای زمان را ز فلک می دانیم
هر چه شب دزد نماید گنه شبگردست

مس طلا می شود از نور عبادت صائب
روی شبخیز چو خورشید ازان رو زردست

«صائب تبریزی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir