مکن دراز به طعن فلک زبان گستاخ
ترنج دست قضا را مکن نشان گستاخ

نهاده اند ز هر خار در کمان تیری
مکن نگاه به گلهای بوستان گستاخ

ز داغ شاه، نظرهاست هر شکاری را
مده ز دست درین صیدگه عنان گستاخ

نشان تیر هوایی همان کماندارست
به قصد چرخ منه تیر در کمان گستاخ

ز کاوکاو، شرربار می شود آتش
منه به حرف کس انگشت در بیان گستاخ

ز عقل نیست به تیغ قضا زبان بازی
میار زمزمه عشق بر زبان گستاخ

ز برق خرمن گل خانمان شبنم سوخت
به شاخ گل مگذارید آشیان گستاخ

حریف ناوک غیرت نمی شوی صائب
به هر شکاری لاغر مکش گمان گستاخ