هوش مصنوعی:
این شعر از صائب تبریزی به موضوعاتی مانند عشق، تقدیر، تلاش و ناامیدی می‌پردازد. شاعر از دل‌هایی که از جنون رها شده‌اند، سنگینی ملامت، ناکامی در رسیدن به آرزوها، و تأثیر عشق بر طبیعت سخن می‌گوید. در پایان، او به خواننده یادآوری می‌کند که شکایت از تهی‌دستی بی‌فایده است و فلک به اندازه همت فرد به او می‌دهد.
رده سنی:
16+
مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی این شعر ممکن است برای نوجوانان کم‌سن‌وسال دشوار باشد. همچنین، برخی از مضامین مانند ناامیدی و تقدیر نیاز به درک بالاتری از زندگی و تجربیات انسانی دارند.
غزل شمارهٔ ۲۷۳۵
دل ز پهلوی جنون داد فراغت می دهد
عالمی را مایه از سنگ ملامت می دهد
گر نهالی را دهم از چشمه آیینه آب
از سیه بختی همان بار کدورت می دهد
غنچه شو گر از هجوم عشقبازان درهمی
خنده گل بلبلان را بال جرأت می دهد
حسن می خواهی نگاه گرم را معزول کن
باغبان اهل، گلشن را به غارت می دهد
صائب از دست تهی تا کی شکایت می کنی؟
تنگدستی را فلک در خورد همت می دهد
عالمی را مایه از سنگ ملامت می دهد
گر نهالی را دهم از چشمه آیینه آب
از سیه بختی همان بار کدورت می دهد
غنچه شو گر از هجوم عشقبازان درهمی
خنده گل بلبلان را بال جرأت می دهد
حسن می خواهی نگاه گرم را معزول کن
باغبان اهل، گلشن را به غارت می دهد
صائب از دست تهی تا کی شکایت می کنی؟
تنگدستی را فلک در خورد همت می دهد
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۷۳۴
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۷۳۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
