هوش مصنوعی: این شعر از صائب تبریزی با استفاده از تصاویر شاعرانه و استعاره‌های عمیق، به موضوعاتی مانند عشق، رنج، صبر و امید می‌پردازد. شاعر از عناصر طبیعت مانند سبزه، خون جگر، آب گهر و ... برای بیان احساسات عمیق انسانی استفاده کرده است. همچنین، به مفاهیمی مانند فداکاری، تلاش برای رشد و تعالی، و تأثیر نگاه صاحبدلان اشاره دارد.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌های پیچیده و مفاهیم انتزاعی ممکن است برای مخاطبان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد.

غزل شمارهٔ ۴۱۴۴

خال ترا ز دیده تر سبز کرده اند
این دانه را به خون جگر سبز کرده اند

ریحان به خط پشت لب او کجا رسد
کاین سبزه رابه آب گهرسبزکرده اند

سنگین دلی تو ورنه اسیران به آب چشم
در مغز سنگ تخم شرر سبز کرده اند

مانند طوطیان پروبال مرا به زهر
در آرزوی تنگ شکر سبز کرده اند

بسیار تخم سوخته را درزمین شور
صاحبدلان ز فیض نظر سبز کرده اند

چون بس کنم ز گریه که نخل مرا چو شمع
از بهر اشک پاک گهر سبز کرده اند

خشکی مکن که نخل ترا با دو صد امید
خونین دلان برای ثمر سبز کرده اند

ایمن نیم ز سرزنش پای رهروان
کشت مرا به راهگذر سبز کرده اند

دل در جهان مبند که این نونهال را
از بهر سرزمین دگر سبز کرده اند

هرگز نمی شود علف تیغ حادثات
کشتی که از دو دیده تر سبز کرده اند

صائب هزار کاسه پر زهر خورده اند
تا نام خویش اهل هنر سبز کرده اند
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۴۱۴۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۴۱۴۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.