هوش مصنوعی: این متن شعری عاشقانه است که در آن شاعر از عشق و تأثیرات آن بر روح و جسم خود سخن می‌گوید. او از عشق به عنوان نیرویی قدرتمند یاد می‌کند که می‌تواند تلخی‌ها را به شیرینی تبدیل کند و مشکلات را حل نماید. شاعر همچنین از عشق به عنوان درمانی برای دردهای روحی و جسمی یاد می‌کند.
رده سنی: 16+ این متن حاوی مفاهیم عمیق عاشقانه و عرفانی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از عبارات و تشبیهات استفاده شده در متن نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارند تا به درستی درک شوند.

غزل شمارهٔ ۳۰۱۷

لاله‌سِتان است از، عکسِ تو هر شوره‌یی
عکسِ لَبَت شَهْد ساخت، تَلْخیِ هر غوره‌یی

مُصْحَفِ عشقِ تو را، دوشْ بِخواندم به خواب
اَهْ که چه دیوانه شُد جانِ من از سوره‌یی

مُشکلِ هر دو جهان، آه چه حَلْوا شود
گَر شِکَرِ تو شود، مَغزِ شِکَربوره‌یی

چهرهٔ چون آفتاب، بر تَنِ چون غوره تاب
تا بِشَود پُر، شِکَر در تَنِ هر روده‌یی

وا شُدن از خویشتن، هست زِ ماسوره سَهْل
چون که سَرِ رِشته یافت خَصمْ زِ ماسوره‌یی

جسم که چون خَربُزه‌ست، تا نَبُری چون خورند
بِشْکَن و پیدا شود قیمتِ لاهوره‌یی

اَهْ که نَدیدی هنوز، بر سَرِ میدانِ عشق
رَقص کُنان کَلّه‌ها، هر طَرَفی کوره‌یی

پیشِ طَبیبِ دو کَوْن، رفتم بیمارِ عشق
نَبْضِ دِلَم می‌جَهید، در کَفْ قاروره‌یی

گفتَمَش ای شَمسِ دین، مَفْخَرِ تبریز، آه
جُز زِ تو یابَد شِفا، عِلَّتِ ناسوره‌یی؟
وزن: مفتعلن فاعلن مفتعلن فاعلن (منسرح مطوی مکشوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۰۱۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۰۱۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.