هوش مصنوعی:
این شعر از صائب تبریزی بیانگر احساسات عمیق عاشقانه و ناامیدی از وصال معشوق است. شاعر از بی‌قراری، عشق بی‌پاسخ و آرزوهای برآورده‌نشده می‌گوید و از مفاهیمی مانند بوسه، محشر، جبریل و قفس به‌عنوان نمادهایی برای توصیف حالات درونی خود استفاده می‌کند.
رده سنی:
16+
مفاهیم عمیق عاشقانه و عرفانی موجود در شعر ممکن است برای مخاطبان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، برخی از اشارات نمادین مانند 'محشر' و 'جبریل' نیاز به دانش ادبی و فرهنگی دارد که معمولاً در سنین بالاتر کسب می‌شود.
غزل شمارهٔ ۴۲۹۴
بی صحبت تو عیش میسر نمی شود
رغبت به بوسه لب ساغر نمی شود
یارب چه خاک بر سر بی طاقتی کنم
دستم دچار دامن محشر نمی شود
هر سطر کار شهپر جبریل می کند
مکتوب ما وبال کبوتر نمی شود
بال شکسته است کلید در قفس
این فتح بی شکستگی پر نمی شود
صائب چه رفته ای، گلی از بوسه اش بچین
دائم زمان وصل میسر نمی شود
رغبت به بوسه لب ساغر نمی شود
یارب چه خاک بر سر بی طاقتی کنم
دستم دچار دامن محشر نمی شود
هر سطر کار شهپر جبریل می کند
مکتوب ما وبال کبوتر نمی شود
بال شکسته است کلید در قفس
این فتح بی شکستگی پر نمی شود
صائب چه رفته ای، گلی از بوسه اش بچین
دائم زمان وصل میسر نمی شود
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۴۲۹۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۴۲۹۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
