جمعی که دراندیشه آن چشم خمارند
در پرده دل شب همه شب باده گسارند

هر چند که در پرده شرمندنکویان
چون باز نظر دوخته در فکر شکارند

لاغر کن دلها ز سرینهای گرانسنگ
فربه کن غمها ز میانهای نزارند

در ریختن دل همه چون باد خزانند
در پرورش جان همه چون ابر بهارند

یارب نرسد گرد غمی بر دل ایشان
هر چند غم صائب بیچاره ندارند