هوش مصنوعی: این شعر از صائب تبریزی به زیبایی‌های طبیعت و عشق می‌پردازد. شاعر از عناصری مانند خط عنبرافشان، ابر سیاه، باران، لبان شیرین، غنچه‌های خندان و گل‌ها برای بیان احساسات خود استفاده می‌کند. همچنین، به مفاهیمی مانند امید، عشق، رنج‌های دل و ناامیدی اشاره دارد. در نهایت، شعر به شور و هیجان عشق و طوفان‌های درونی می‌پردازد.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مفاهیم عمیق عاشقانه و فلسفی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از اصطلاحات و تشبیهات به سطحی از بلوغ فکری نیاز دارند تا به درستی درک شوند.

غزل شمارهٔ ۴۶۱۱

دل بود مایل به خط عنبرافشان بیشتر
هست در ابر سیاه امید باران بیشتر

خط برون می آورد شیرین لبان را ازحجاب
می شود در پرده شب غنچه خندان بیشتر

خار خار دلبری از خط فزون شد حسن را
حرص گل در جمع زر گردد زدامان بیشتر

ناز خوبان می شود در روزگار خط زیاد
خواب می گردد گران ازبوی ریحان بیشتر

می برد دل بیش ازان لبهای شیرین خط سبز
رتبه این ظلمت است ازآب حیوان بیشتر

گرچه امید ظفر با لشکر برگشته نیست
می کند صید دل آن برگشته مژگان بیشتر

روزی بی دست وپایان می رسداز خوان غیب
قسمت دیوانه گردد سنگ طفلان بیشتر

پرده پوشی می کند بی پرده راز عشق را
می کشد این شمع قد در زیر دامان بیشتر

در بساط بی سرو پایان مجو صبر وقرار
تشنه سیرست گوهرهای غلطان بیشتر

سیل بی زنهار در معموره طوفان می کند
شور مجنون است درشهر ازبیابان بیشتر

گر چه گردد کم صدا چون کاسه چینی شکست
درشکستن می کند دل صائب افغان بیشتر
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۴۶۱۰
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۴۶۱۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.