هوش مصنوعی: این متن شعری از صائب تبریزی است که به موضوعاتی مانند تسلیم در برابر مشکلات زمانه، پرهیز از غرور و تکبر، اهمیت سکوت و کم‌گویی، و ارزش جاودانگی شعر اشاره دارد. شاعر از خواننده می‌خواهد که در برابر ناملایمات زندگی صبور باشد، از تعلقات دنیوی دوری کند، و به جای دنباله‌روی دیگران، به دنبال حقیقت درونی خود باشد.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عرفانی و اخلاقی این شعر نیاز به درک و تجربه‌ی زندگی دارد که معمولاً در سنین نوجوانی و بزرگسالی بهتر درک می‌شود. همچنین، برخی از اشارات فلسفی و استعاری ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال نامفهوم باشد.

غزل شمارهٔ ۵۰۴۴

تسلیم در کشاکش اهل زمانه باش
هرکس کمان طعن کند زه،نشانه باش

در رهگذار سیل که لنگر فکنده است ؟
از خاکدان دهر به سرعت روانه باش

تا درحریم زلف توانی نخوانده رفت ؟
باده زبان به کم سخنی همچو شانه باش

ازبهر آب خضر به ظلمت چه می روی ؟
گوهر فروز جان ز شراب شبانه باش

میراب زندگی به سکندر ندادآب
دلسرد گرمخونی اهل زمانه باش

تا بوسه گاه صدر نشینان شود درست
درصدر، خاکسارتر از آستانه باش

کوته زبان خمار ندامت نمی کشد
گر آتش کلیم شوی بی زبانه باش

صائب مریز پیش خضر آبروی خویش
از بحر شعر آب بخور جاودانه باش
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۵۰۴۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۵۰۴۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.