هوش مصنوعی: این شعر از صائب تبریزی به موضوع طمع و پیامدهای منفی آن مانند از دست دادن آبرو، خواری و زردرویی می‌پردازد. شاعر با استفاده از استعاره‌های مختلف مانند خار، گل و زنگار، تأثیرات مخرب طمع را بر زندگی فردی و اجتماعی نشان می‌دهد و توصیه می‌کند از افراد طمع‌کار دوری شود.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق اخلاقی و اجتماعی است که درک آن‌ها به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی نیاز دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و زبان شعر کلاسیک ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.

غزل شمارهٔ ۵۱۲۶

آبرو رامی برد از چهره اظهار طمع
ابر آب روی مردان است گفتار طمع

خواری روی زمین خاری است از دیوار او
زرد رویی یک گل است از طرف دستار طمع

در زمینش گر گل بی خار کارد باغبان
خار دامنگیر می روید ز گلزار طمع

خستگان راهست پرهیزی به هر عنوان که هست
می کند پرهیز از پرهیز بیمار طمع

می توان جستن به مکرو حیله از قید فرنگ
نیست امید رهایی با گرفتارطمع

از بریدن و ز گسستن چون رگ سنگ ایمن است
حرص بندد برمیان هرکه زنار طمع

چون میان روز روشن خواهد از مردم چراغ؟
روز را گر شب نمی داند سیه کارطمع

حاصلش نبود بغیر از برگ سبز سایلان
در دل هرکس دواند ریشه زنگار طمع

صائب از بی آبرویان تا توانی دور باش
کز برص مسری تر افتاده است ادبار طمع
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۵۱۲۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۵۱۲۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.