هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی به زیبایی‌های عشق، جمال معشوق، و تأثیرات عمیق عشق بر روح و جان انسان می‌پردازد. شاعر با استفاده از تصاویر زیبا مانند شبنم، گلستان، خورشید، و ماه، احساسات عمیق خود را بیان می‌کند. همچنین، مفاهیمی مانند کمال عشق، حیا، و فداکاری در عشق نیز در این شعر مورد توجه قرار گرفته‌اند.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه در این شعر ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از اصطلاحات و تشبیهات نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه برای درک کامل دارند.

غزل شمارهٔ ۵۲۷۸

مو بمو دارم به خاطر خط جانان را تمام
هیچ کس چون من ندارد حفظ قرآن را تمام

صفحه رخسار خوبان را قماش دیگرست
دیده ام چون شبنم اوراق گلستان را تمام

نیست جز خورشید تابان مومیایی ماه را
عشق کامل می کند ناقص عیاران را تمام

حسن می بالد به خود درپرده شرم و حیا
می نماید چاه و زندان ماه کنعان را تمام

باده بی پشت پیش باده خواران نارس است
کرد خط پشت لب آن لعل خندان را تمام

نیست یک دل در جهان بی داغ عالمسوز عشق
هست در زیر نگین عالم سلیمان را تمام

نیست ممکن نیم بسمل عشق بگذارد مرا
می کنند اهل مروت زود احسان را تمام

بازگشتی آتش را به شمع نیم سوز
میکند سوز محبت ناتمامان را تمام

رفت در دنیای بی حاصل سراسر عمر تو
ریختی در شوره زار این آب حیوان را تمام

می شود از صاحبان دل شکست دل درست
می کند خورشید صائب ماه تابان را تمام
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۵۲۷۷
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۵۲۷۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.