هوش مصنوعی:
این شعر از حافظ، شاعر بزرگ ایرانی، است که در آن از شراب، عشق، و فلسفه زندگی سخن می‌گوید. شاعر از نوشیدن شراب به عنوان راهی برای رهایی از غم و اندوه یاد می‌کند و به مخاطب توصیه می‌کند که از لحظه حال لذت ببرد و به فردا فکر نکند. همچنین، او از مفاهیمی مانند عشق، زیبایی، و فلسفه زندگی استفاده می‌کند تا پیام خود را به مخاطب منتقل کند.
رده سنی:
18+
این شعر حاوی مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، اشاره به شراب و مستی ممکن است برای سنین پایین‌تر مناسب نباشد.
غزل شمارهٔ ۳۱۳۱
اَلا هاتِ حَمْراءَ کَالْعَنْدَمِ
کَاَنّیَ ما زَجْتُها عَنْ دَمَی
وَ یَبْدُو سَناها عَلیٰ وَجْنَتی
اِذَا انْحَدَرَتْ کاسُها عَنْ فَمی
فَطوبیٰ لِسَکْراءَ مِنْ مَغْنَمٍ
وَ تَعْسًا لِصَحْواءَ مِنْ مَغْرَمِ
میِ دَرْغَمی خور، اگر در غَمی
که شادی فَزایَد، می‌دَرْغَمی
بیا، نوش کُن، ای بُتِ نوش لَب
شرابِ مُحرَّم، اگر مَحْرَمی
مگو نامِ فردا، اگر صوفی‌یی
همین دَم یکی شو، اگر هَمدَمی
برایِ چُنین جامِ عالَمْ بَها
بِهِل مَمْلِکَت را، اگر اَدْهمی
دَرآشام یک جامْ دریا دِلا
که ظاهر کُند گوهرِ آدمی
چرا بَسته باشی چو در مَجْلِسی؟
چرا خُشک باشی، چو در زَمزَمی؟
چرا می‌نگیری نَخُستین قَدَح
چپ و راست؟ بِنْما که از کِه کمی؟
زِ جامِ فَلَک، پاک و صافی تَری
که بَرتَر ازین گُنبَدِ اَعْظَمی
بِنوش ای نَدیمی که هم خِرقه‌یی
بِجوش ای شرابی که خوش مَرهَمی
چو موسیِّ عِمْران، توی عُمرِ جان
چو عیسیِّ مَریَم، رَوان بر یَمی
چو یوسُف همه فِتْنهٔ مَجْلِسی
چو اِقْبال و باده، عَدویِ غَمی
زِ هر باد چون کاه از جا مَرو
که چون کوه در مَرتَبَت مُحکَمی
بِهِل بُرجِ کَژدُم، سویِ زُهره رو
که کَژدُم ندارد به جُز کَژدُمی
به تو آمدم، زان که نَشْکیفتَم
زِ اِحْسان و بَخشایش و مَردمی
چُنین خالِ زیبا که بر رویِ توست
پَناهِ غریبیّ و خال و عَمی
فَاَنْتَ الرَّبیعُ وَ اَنْتَ الْمُدام
وَ مَولَی الْمُلُوکِ اَلا فَاحْکُمی
خَلایِق زِ تو والِه و دَرهَمَند
تو چون زُلْفِ جَعْدَت، چرا دَرهَمی؟
مَگَر شَمسِ تبریز عَقلَت بِبُرد
که چون من خَرابیّ و لایَعْلَمی
کَاَنّیَ ما زَجْتُها عَنْ دَمَی
وَ یَبْدُو سَناها عَلیٰ وَجْنَتی
اِذَا انْحَدَرَتْ کاسُها عَنْ فَمی
فَطوبیٰ لِسَکْراءَ مِنْ مَغْنَمٍ
وَ تَعْسًا لِصَحْواءَ مِنْ مَغْرَمِ
میِ دَرْغَمی خور، اگر در غَمی
که شادی فَزایَد، می‌دَرْغَمی
بیا، نوش کُن، ای بُتِ نوش لَب
شرابِ مُحرَّم، اگر مَحْرَمی
مگو نامِ فردا، اگر صوفی‌یی
همین دَم یکی شو، اگر هَمدَمی
برایِ چُنین جامِ عالَمْ بَها
بِهِل مَمْلِکَت را، اگر اَدْهمی
دَرآشام یک جامْ دریا دِلا
که ظاهر کُند گوهرِ آدمی
چرا بَسته باشی چو در مَجْلِسی؟
چرا خُشک باشی، چو در زَمزَمی؟
چرا می‌نگیری نَخُستین قَدَح
چپ و راست؟ بِنْما که از کِه کمی؟
زِ جامِ فَلَک، پاک و صافی تَری
که بَرتَر ازین گُنبَدِ اَعْظَمی
بِنوش ای نَدیمی که هم خِرقه‌یی
بِجوش ای شرابی که خوش مَرهَمی
چو موسیِّ عِمْران، توی عُمرِ جان
چو عیسیِّ مَریَم، رَوان بر یَمی
چو یوسُف همه فِتْنهٔ مَجْلِسی
چو اِقْبال و باده، عَدویِ غَمی
زِ هر باد چون کاه از جا مَرو
که چون کوه در مَرتَبَت مُحکَمی
بِهِل بُرجِ کَژدُم، سویِ زُهره رو
که کَژدُم ندارد به جُز کَژدُمی
به تو آمدم، زان که نَشْکیفتَم
زِ اِحْسان و بَخشایش و مَردمی
چُنین خالِ زیبا که بر رویِ توست
پَناهِ غریبیّ و خال و عَمی
فَاَنْتَ الرَّبیعُ وَ اَنْتَ الْمُدام
وَ مَولَی الْمُلُوکِ اَلا فَاحْکُمی
خَلایِق زِ تو والِه و دَرهَمَند
تو چون زُلْفِ جَعْدَت، چرا دَرهَمی؟
مَگَر شَمسِ تبریز عَقلَت بِبُرد
که چون من خَرابیّ و لایَعْلَمی
وزن: فعولن فعولن فعولن فعل (متقارب مثمن محذوف یا وزن شاهنامه)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۲۱
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۱۳۰
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۱۳۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
