هوش مصنوعی: این شعر از صائب تبریزی، با استفاده از تصاویر طبیعت و مفاهیم عرفانی، به خواننده توصیه می‌کند که از زندگی لذت ببرد، با مردم به نیکی رفتار کند، از لذت‌های زودگذر دنیوی چشم‌پوشی کند و به طاعت و عبادت بپردازد تا به سعادت ابدی دست یابد. همچنین، بر اهمیت پاکی روح و دل‌پذیری در روابط انسانی تأکید دارد.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مفاهیم عرفانی و اخلاقی است که درک آن‌ها به بلوغ فکری و تجربه زندگی نیاز دارد. همچنین، برخی از اشارات فلسفی و عرفانی ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده باشد.

غزل شمارهٔ ۶۶۷۶

چون گل رعنا در ایام بهاران سعی کن
کز دل پرخون و از رنگ خزانی برخوری

لذت باقی به دست آور درین پایان عمر
تا به کی صائب ز لذت های فانی برخوری؟

خق کن باخلق تا از زندگانی برخوری
بر دل پیران مخور تا از جوانی برخوری

با حضور دل ز لذت های دنیا صلح کن
تا هم اینجا از بهشت جاودانی برخوری

طاعت خود را ز چشم مردمان پوشیده دار
چشم اگر داری که از لطف نهانی برخوری

جهد کن پیش از طلوع صبح چشمی باز کن
تا ز فیض سر به مهر آسمانی برخوری

خون دل خور، مهر زن یک چند بر لب غنچه وار
تا درین باغ از نسیم شادمانی برخوری

کوزه سربسته خشک از بحر می آید برون
نیست ممکن با بدن زان یار جانی برخوری

همچو عیسی روح خود را صاف کن از درد تن
تا ز سر جوش شراب آسمانی برخوری

تلخ گویان را هدایت می کند بادام قند
کز وصال شکر از شیرین زبانی برخوری
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۶۶۷۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۶۶۷۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.