سرفرازی را نباشد جنگ با افتادگی
دولت خورشید را دارد بپا افتادگی

از تواضع دولت افزاید سعادتمند را
خوش بود چون سایه از بال هما افتادگی

از عزیزی می گذارد پا به چشم آفتاب
هر که گیرد همچو شبنم از هوا افتادگی

مرکز بر گرد سرگردیدن افلاک کرد
نقطه بی دست و پای خاک را افتادگی

رفت در بیهوده گردی عمر ما چون گردباد
ما سبک مغزان کجاییم و کجا افتادگی

مردم بی دست و پا را مرکبی در کار نیست
می رود منزل به منزل جاده با افتادگی

جا به کنج گلخن و صحن گلستان داده است
شعله را گردن فرازی، آب را افتادگی

دانه را سرسبز سازد، قطره را گوهر کند
در جهان خاک باشد کیمیا افتادگی

بی پر و بالی کند نزدیک راه دور را
برد بر افلاک چون شبنم مرا افتادگی

گر چه باشد بر زمین پست جاری حکم آب
می شود سد ره سیل بلا افتادگی

شعله شد مغلوب خاکستر به اندک فرصتی
سرکشان را زود آرد زیر پا، افتادگی

دیگران گر از خدا خواهند اوج اعتبار
می کند دریوزه صائب از خدا افتادگی

«صائب تبریزی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir