هوش مصنوعی:
این متن شعری از حافظ است که در آن از استعاره‌های زیبایی مانند زخم زبان، شمشیر، آیینه و ماه عید استفاده شده است. شاعر بیان می‌کند که رنج‌ها و سختی‌ها باعث صیقل روح و دل می‌شوند و فضای درون انسان مانند آیینه‌ای است که جهان را منعکس می‌کند. همچنین، تأکید دارد که بدون تلاش و رنج، نمی‌توان به حقیقت دست یافت.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن برای نوجوانان کم‌سن‌وسال ممکن است دشوار باشد. همچنین، برخی از استعاره‌ها مانند 'زخم زبان' و 'ناخن به جگرکاوی' نیاز به درک بالاتری از تجربیات زندگی دارند.
شمارهٔ ۲۷
صیقلی می شود از زخم زبان سینه ما
دم شمشیر بود صیقل آیینه ما
بی قدح راه به غیب دهن خود نبریم
عالم آب بود خلوت آیینه ما
هر که ناخن به جگرکاوی ما تیز کند
ماه عیدست به چشم دل بی کینه ما
دم شمشیر بود صیقل آیینه ما
بی قدح راه به غیب دهن خود نبریم
عالم آب بود خلوت آیینه ما
هر که ناخن به جگرکاوی ما تیز کند
ماه عیدست به چشم دل بی کینه ما
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل/قصیده/قطعه
تعداد ابیات: ۳
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
