هوش مصنوعی:
این متن به موضوعاتی مانند طمع، امید، شهرت و وابستگی عاطفی می‌پردازد. شاعر بیان می‌کند که کسانی که طمع دارند، امیدشان وابسته به چیزهای ناپایدار است و کسانی که به شهرت می‌رسند، مانند نگین چشم در دست دیگران قرار می‌گیرند. در پایان، شاعر از عشق و تأثیر آن بر روح و جسم سخن می‌گوید.
رده سنی:
16+
مفاهیم عمیق عرفانی و اخلاقی موجود در متن برای درک و تجزیه‌وتحلیل، به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی بیشتری نیاز دارد. همچنین، برخی از مضامین مانند طمع، شهرت و وابستگی عاطفی ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده باشد.
شمارهٔ ۱۳۴
هر کس طمع روی دل از مردم خس داشت
امید شکرخند گل از چاک قفس داشت
هر کس که درین دایره از ناموران شد
مانند نگین چشم به دست همه کس داشت
برگشت ز لب جان به تن خسته دگربار
تا روی تو آیینه مرا پیش نفس داشت
امید شکرخند گل از چاک قفس داشت
هر کس که درین دایره از ناموران شد
مانند نگین چشم به دست همه کس داشت
برگشت ز لب جان به تن خسته دگربار
تا روی تو آیینه مرا پیش نفس داشت
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل/قصیده/قطعه
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۳۳
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۳۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
