هوش مصنوعی:
در این شعر، شاعر زیبایی چهره معشوق را با لاله طور مقایسه می‌کند و اشاره می‌کند که اشک‌های شاعر مانند شبنم گل‌هاست. او ترجیح می‌دهد به جای معاشرت با مردم زمانه، در تنهایی باشد، حتی اگر این تنهایی مانند تنهایی گور باشد. همچنین تأکید می‌کند که خواری ناشی از طمع از بین نمی‌رود، حتی اگر فردی پیر و کور باشد.
رده سنی:
16+
مفاهیم عمیق عرفانی و اخلاقی موجود در شعر ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌های پیچیده و مفاهیم انتزاعی مانند 'خلوت گور' نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد.
شمارهٔ ۱۷۷
رخسار تو شاداب تر از لاله طورست
شبنم گل سیراب ترا دیده شورست
بسیار به از صحبت ابنای زمان است
در مشرب من، خلوت اگر خلوت گورست
خواری ز طمع دور نگردد که عصاکش
هر چند که در پیش بود پیر و کورست
شبنم گل سیراب ترا دیده شورست
بسیار به از صحبت ابنای زمان است
در مشرب من، خلوت اگر خلوت گورست
خواری ز طمع دور نگردد که عصاکش
هر چند که در پیش بود پیر و کورست
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل/قصیده/قطعه
تعداد ابیات: ۴
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۷۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۷۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
