هوش مصنوعی:
این متن شعری عاشقانه و عرفانی است که از نمادهای طبیعت مانند بلبل، باد صبا، غنچه و صبح برای بیان احساسات درونی و امید به گشایش استفاده می‌کند. شاعر بیان می‌کند که تنها چیزی می‌تواند گره از مشکلات بگشاید که دل او را نیز بگشاید و تأکید می‌کند که وقتی خدا دری را بگشاید، هیچ‌کس نمی‌تواند آن را ببندد.
رده سنی:
15+
این متن دارای مفاهیم عرفانی و عاشقانه است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سال قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از نمادها و استعاره‌های پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری و ادبی دارد که معمولاً از سن 15 سالگی به بعد در افراد شکل می‌گیرد.
شمارهٔ ۳۳۷
مگر از ناله بلبل دل ما بگشاید
ورنه پیداست چه از باد صبا بگشاید
می تواند گره از غنچه پیکان وا کرد
هر نسیمی که دل تنگ مرا بگشاید
صبح را بخیه انجم نشود مهر دهن
نتوان بست دری را که خدا بگشاید
ورنه پیداست چه از باد صبا بگشاید
می تواند گره از غنچه پیکان وا کرد
هر نسیمی که دل تنگ مرا بگشاید
صبح را بخیه انجم نشود مهر دهن
نتوان بست دری را که خدا بگشاید
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل/قصیده/قطعه
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۳۳۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۳۳۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
