چو شبنم آن که دل خویش با صفا سازد
ز گرد بالش خورشید متکا سازد

عبث به کینه ما گرم می شود دشمن
سموم را چمن خلق ما صبا سازد

ترا که باده لعلی است در قدح مپسند
که استخوان مرا درد کهربا سازد