گشای در که یار ز خُم نوش جان کند
راز درون خویش ز مستی، عیان کند

با دوستان بگو که به میخانه رو کنند
تا یار از خماری خود، داستان کند

بردار پرده از دل غمدیده‏ات که دوست
اشک روانِ خویش ز دامن، روان کند

با گل بگو که چهره گشاید به بوستان
تا طیر قدس، راز نهان را بیان کند

جامی بیار بر در درویش بی‏نوا
تا رازِ دل عیان، برِ پیر و جوان کند

بلبل به باغ، ناله کند همچو عاشقان
گویی که یاد از غم فصل خزان کند

بگذار دردمندِ فراقِ رُخ نگار
از درد خویش، ناله و آه و فغان کند