من خواستار جام می از دست دلبرم
این راز با که گویم و این غم کجا برم؟

جان باختم به حسرت دیدار روی دوست
پروانه دور شمعم و اسپند آذرم

پرپر شدم ز دوری او، کنج این قفس
این دام باز گیر تا که معلّق زنان پرم

این خرقه ملوّث و سجاده ریا
آیا شود که بر درِ میخانه بردرم؟

گر از سبوی عشق، دهد یار جرعه‏ای
مستانه، جان ز خرقه هستی درآورم

پیرم؛ ولی به گوشه چشمی جوان شوم
لطفی که از سراچه آفاق بگذرم