هوش مصنوعی:
شاعر در جستجوی مشت زر و گوهری است تا آنها را مانند گل به باد بسپارد یا ریزش آنها را به ابر یادآوری کند. این بیت بیانگر آرزوی بخشش و آزادگی است.
رده سنی:
15+
متن دارای مفاهیم انتزاعی و عرفانی است که درک آن برای کودکان دشوار بوده و نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد.
شمارهٔ ۴۵۵
کجاست مشت زری تا چو گل به باد دهیم
گهر کجاست که ریزش به ابر یاد دهیم
گهر کجاست که ریزش به ابر یاد دهیم
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل/قصیده/قطعه
تعداد ابیات: ۱
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۴۵۴
گوهر بعدی:شمارهٔ ۴۵۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
