هوش مصنوعی:
متن درباره یک سرخ‌گونه (احتمالاً گل یا نمادی از مقاومت) است که با وجود درد و رنج، درون آتش زندگی می‌کند و هراسی ندارد. این سرخ‌گونه خاموشانه منتظر می‌ماند تا روزی از جراحت خود پرچمی برافرازد. در پایان، سرخ‌گونه به تمامی تن و سرزمین شاعر تشبیه می‌شود.
رده سنی:
15+
متن دارای مفاهیم نمادین و عمیق عاطفی است که ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد. همچنین، اشاره به زخم و گلوله می‌تواند حاوی مضامین جدی باشد که برای سنین پایین مناسب نیست.
شعری برای زخم ...
این سرخ گونه
هرگز سخن از درد
نرانده ست ...
درون ِ آتش می زیَد
و هراس را با او
یارای ِ برابری نیست ...
خاموش نشسته به انتظار ،
زخم را
و گلوله را پاس می دارد
تا آن روز
کز جراحت سهمگین خویش
پرچمی برافرازد ...
*
این سرخ گونه
خاموش نشسته به انتظار
تمامی ِ تن من ،
سرزمین ِ من است ...
هرگز سخن از درد
نرانده ست ...
درون ِ آتش می زیَد
و هراس را با او
یارای ِ برابری نیست ...
خاموش نشسته به انتظار ،
زخم را
و گلوله را پاس می دارد
تا آن روز
کز جراحت سهمگین خویش
پرچمی برافرازد ...
*
این سرخ گونه
خاموش نشسته به انتظار
تمامی ِ تن من ،
سرزمین ِ من است ...
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:سبز ...
گوهر بعدی:من ایرانی ام ...
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
