هوش مصنوعی: این متن شعری است که از گذر سریع زندگی و ناپایداری آن افسوس می‌خورد. شاعر از گناهان خود و پیروی از وسوسه‌های شیطانی سخن می‌گوید و از ناتوانی در توبه و بازگشت به راه درست شکایت دارد. او همچنین به بی‌ثباتی دنیا و اهمیت استفاده بهینه از عمر کوتاه اشاره می‌کند. در پایان، شاعر به هوشیاری در برابر خطرات و وسوسه‌ها توصیه می‌کند.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی است که درک آن‌ها به بلوغ فکری و تجربه زندگی نیاز دارد. همچنین، برخی از اشارات به گناه و توبه ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر نامفهوم یا سنگین باشد.

شمارهٔ ۸۵۷

افسوس ازین حیات که بر باد می رود
کایین ما نه بر روش داد می رود

هر دم ز من که پیروی دیو می کنم
بر آسمان فرشته به فریاد می رود

وه کاین دل خراب عمارت کجا شود؟
سیل منش چنین که ز بنیاد می رود

زاهد به پند دادن و بیچاره مست را
خاطر به سوی لعبت ناشاد می رود

گاه خمار صد نیت توبه می کنم
چون ساقی آمد آن همه از یاد می رود

ای من غلام دولت آن نیک بنده ای
کز بندگی نفس بد آزاد می رود

ضایع مکن به خنده و بازی بسان گل
این پنج روزه عمر که بر باد می رود

ای نفس، پند گیر که اختر به گردش است
ای مرغ، هوش دار که صیاد می رود

آهسته نه به روی زمین پای، کادمی
بر روی شاهدان پریزاد می رود

زخم زبان خسرو اثر کی کند ترا؟
نی، خود سخن به تیشه فرهاد می رود
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۸۵۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۸۵۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.