آنی که از کرشمه و نازت سرشته اند
نقشی چو تو ز کلک قضا کم نوشته اند

جان سوده اند ریخته در چشمه حیات
تا زان خمیر مایه لعلت سرشته اند

عناب های تر ک ازان می چکد نبات
پیش لب تو خشک و ترش رو چو کشته اند

گر پرتوی ز روی تو بر صالحان فتد
در حال سایه گیر بسان فرشته اند

عشاق را به جز جگر خسته بر نداد
زان دانه های دل که به کوی تو کشته اند

از بهر کام دل چه تنم بر در تو، چون
در پود چرخ تار مرادی نرشته اند

خسرو ازان به چاه زنخدان توفتاد
کش پیش دیده پرده تقدیر هشته اند