کسی که دیدن آن ترک باده نوش رود
به پای آید و چون بیندش به دوش رود

تبارک الله ازان رو که بهره خواهد برد
چو هم ز دیدن او آدمی ز هوش رود

گر آن حریف رود سوی قبله، صوفی را
گلیم زهد به دکان می فروش رود

ز بس که بیهشم از وی چو چشم پاک کنم
به سوی چشم برم دست و سوی گوش رود

خراش سینه همسایه شد خروش دلم
کسی مباد که در گوشش این خروش رود

صلای عیش همی آیدم ز یاران، لیک
دلم نماند که سوی نشاط و نوش رود

طریق سرو قباپوش دید تا خسرو
دلش نخواست که بر سرو سبزپوش رود

«امیرخسرو دهلوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir