هوش مصنوعی: این متن شعری است که از عشق نافرجام، رنج‌های عاشقانه و وفاداری بی‌پاداش سخن می‌گوید. شاعر از جفا و بیتوجهی معشوق شکایت دارد، اما همچنان به عشق و دعا برای او ادامه می‌دهد. تصاویری مانند خون، گریه، آه و خاک نشان‌دهنده‌ی عمق رنج و فداکاری شاعر هستند.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عاطفی و استفاده از استعاره‌های پیچیده مانند 'خون خلق شدن' و 'تن به قصاص دادن' ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، موضوعات عشق یکطرفه و رنج‌های عاشقانه نیاز به بلوغ عاطفی دارد.

شمارهٔ ۱۶۶۴

باز به خون خلق شد چشم جفانمای تو
عمر اگر وفا کند جان من و جفای تو

نیست امید کز توام یک گل بخت بشگفد
عمر به باد می دهم بیهده در هوای تو

گریه و آه سرد من گر بر بایدت کسی
تا نروی ز جای خود، ای دل و دیده، جای تو

وقتی اگر ز جان من ناوک تو خطا شود
تن به قصاص در دهم معذرت خطای تو

من که ز دولت غمت خون دو دیده می خورم
هست حرام خوارگی گر نکنم دعای تو

باد بر آستان تو خاک شده وجود من
تا به طفیل آستان بو که رسم به پای تو

بر زمی آخرت گهی بوده بود خرامشی
حیف بود به چشم من خاک در سرای تو

از حسد خیال تو با دل خود به غیرتم
گلخنیی چرا کشد هولج کبریای تو

گوش به خسرو آر شب تا که ببینی از کجا
نغمه شوق می زند بلبل خوشنوای تو
وزن: مفتعلن مفاعلن مفتعلن مفاعلن (رجز مثمن مطوی مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۶۶۳
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۶۶۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.