بوی وفا ز طره عنبرفشان تو
عشاق را نه جز ستم بیکران تو

شب نیستی که می نکنم تا به وقت صبح
افغان ز جور غمزه نامهربان تو

برق از نفس گشایم و ژاله زنم ز اشک
شاخ وفا دمد مگر از گلستان تو

نادیده کس میان تو و تابدیده ام
گم گشته ام ز لاغری اندر میان تو

تن موی شد مرا و به هر موی از تنم
غم کوه کوه در غم کوه روان تو

زرد و خمیده شد تن خسرو که تا شود
خلخال پایهای سگ پاسبان تو